“2 Ocak 1943 Üsküdar, – 1 Şubat 1999 Kadıköy.”
…diye yazıyor adının karşısında.
Hayat böyle…Ocak’ın 2’sinden Şubat’ın 1’ine…
Üsküdar’dan Kadıköy’e… ne kadar sürerse, o kadar sürüyor.
Aslında ne Kul Ahmet  ne de Süleyman daha uzun yaşıyor…
Halil İbrahim Sofrası’nda servis, tüm McDonalds’lardan daha hızlı…
Dıral Dede düdüğünü çalar; Sarı Çizmeli Mehmet Ağa hesabı öder
Stiks Irmağı Anadolu yakasında akar…
Her gün milyonlar  “Kadıköy”e geçer…
Geçer ama kimse Onun gibi söylemez…
Onun Üsküdarı’dan Onun Kadıköyü’ne 150 ülkeden geçilerek gidilir.
İki nokta arasındaki “en kısa yolu” seçmeyen adam, 7’den 77’ye astral yolculuğu anlatır…
Bir 777 gibi yoldadır…
Bir 777 gibi yukarıda…
Üsküdar’dan Kadıköy’e kaç ülkeden geçilir, sanırım biliyorum…
Çünkü zamanın bir yerinde “Adam Olacak Çocuk”u seyrediyorum.
Bir çeşit sonsuzluk Ocak’la Şubat arasında asılı duruyor…
Yurtta Barış… Dünyada Barış…
“keşke daha uzun kalabilseydi” diyorum;
ama kalmıyor.
Malesef adam olacak çocuklar…
…kolay adam olmuyor.
“Türk şarkıcı, besteci, söz yazarı…” diye devam ediyor adının karşısındaki not.
Soğuk, ansiklopedik nitelemeler, açıklamalar…
bir “Dut Ağacı”nın tutunamayan meyveleri gibi düşüyorlar yere.

Ardında kalan müzik
ve biz gibi…